In 2004 overleed mijn vader. Een man waar ik een enorme verbondenheid voelde en nog voel. Ik kon hem haten om wat hij deed, maar hield en hou van hem om wie hij voor mij was.Het verhaal van zijn overlijden komt nog wel een keer met de muziek die daar bij hoort. Nu wil ik het hebben over starlight dancer.
Een paar maanden na het overlijden van mijn vader had ik het gebeuren wel een plaats gegeven. Dit hoofdstuk was verwerkt. Tenminste dat dacht ik. Op een zaterdagmiddag reed ik op de Zuiderweg in Hoogeveen. De radio was afgestemd op Goudmijn. Er werd een verhaal voorgelezen van een man die zijn vader op zijn sterfbed bezocht in het ziekenhuis van Woerden. In de ogen van zijn vader las de man de tekst van Starlight Dancer. Het verhaal boeide mij zeer want ik herkende de (soms moeizame)vader zoon relatie. Wat ik mij alleen niet kon voorstellen was hoe Starlight Dancer in dit verhaal paste. Toen begon Kayak:
"The fight is over
The war is lost and I see
A lifeless soldier, staring at me
Fear and despair drawing his face
Left in this godforsaken place
Who cares for the nameless so far from home."
Bij de tweede zin stroomden de tranen over mijn wangen. Ik kende de situatie, ik kende de tekst, maar de combinatie was in mijn hersenen nog niet gemaakt.
Met enige moeite kreeg ik de auto veilig aan de kant en ik heb enorm zitten janken.
Om mijn vader,
Door mijn vader,
Voor mijn vader.
Langzaam kwam ik weer bij zinnen en er kwam een gevoel van geluk over mij. Natuurlijk had ik gejankt, aan zijn bed, bij zijn crematie. Verdriet van het moment.
Maar nu jankte ik met mijn vader. Staerlight Dancer kan ik met droge ogen aanhoren, het is een dierbare herinnering. Dat moment was de juiste plaats op het juiste moment, een moment van papa en mij
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten